یک نگاه به صورتش کرد و گفت: چرا صورتت کبود شده است؟ یک نگاه به لباس هایش کرد و گفت: چرا لباسهایت تکه تکه شده است؟ یک نگاه به پاهایش کرد و گفت: چرا کفش به پا نداری؟ چرا از پاهایت خون می آید؟ رقیه اینجا هیچی نگفت، می دانید کی صدای ناله اش بلند شد؟ با چشم گریان دوید سمت خرابه، این بچه شامی یه سؤال کرد، گفت: مگر تو بابا نداری؟ گفت: بابام به سفر رفت، عمه می گوید: بابا به سفر رفت؛ گفت: منم گاهی همراه بابام به سفر می روم اما هر کاری داشته باشم عمویم برایم انجام می دهد، مگر تو عمو نداری؟ گفت: چرا زیباترین و رشید ترین و آقاترین و مهربانترین عموی عالم عموی من هست.
با چشم گریان برگشت پیش عمه گفت: عمه مگر ما خانه نداریم؟ عمه مگر این سفر ره بر نمی گردد؟ هر جوری بود بی بی این بچه را خوابانید؛ همه ساکتند، سر و صدا نمی کنند تا رقیه از خواب بیدار نشود.
نیمه ی شب صدای ناله اش بلند شد. عمه، عمه بابایم آمده بود دیدنم سرم را به سینه اش گرفته بود، عمه خواب بابایم حسین را دیدم؛ آنقدر گریه کرد، خرابه یک پارچه گریه شد؛ می دانید چطوری آرامش کردند؟ سر بریده بابا را آوردند...
- دوشنبه ۵ آبان ۹۳
- ۰۶:۲۹
