روضه

حسن همچون حسینش نور عین است                مثال هر دو ماه عالمین است

تمام فرق بین این دو گوهر                         بود آن یا (ی)که در نام حسین است

خورشید به سوگ مصطفی می گرید    مهتاب به حال مجتبی می گیرید

در مشهد دل چه کربلایی برپاست          قومی به شهادت رضا می گرید

آن روز مـــــرگم را به چشم خویش دیدم

                                              از مـــــــــــــــادرم عجل وفاتی را شنیدم

ای کـــــاش جای محسنش من مرده بودم

                                               ای کاش من سیلی به جایش خورده بودم

مجتبی   چون در صبوری    مُمتحن گردیده بود

                                         مظهر   صبر   خدا   قلب  حسن   گردیده   بــود

مرد غیرتمند  را،  صلح  است  با  دشمن   گران

                                         زاده   حیدر   چه     مشکل   ممتحن  گردیده بود

در   میان   خانه   هم   ایمن   نبود   از   دشمنان

                                          بی کسی بنگر غریب اندر   وطن   گردیده   بــود

جعده   چــون   جغدی   بِسروِ  خانه زهرا نشست

                                          خــار   بنگر،   همنشین   یاسمن   گردیده   بـــود

آب    آشامیدنش     را   جعده   زهر   آلود   کرد

                                          آب،   همچو   آتش   از   آن  فتنه زن گردیده بود

تا که زهرش کارگر شد طشتی از زینب بخواست

                                          چـــــون پر از خون جگر حلق و دهن گردیده بود

گـــــــــر حسین از تشنگی می سوخت اما یا حسن

                                          جــــــــــــــــرعه آبی بجانت شعله زن گردیده بود

آه بـــــــــــــــــر زینب که بعد از مادر و جدّ و پدر

                                          بـــــــــــار دیگر خانه اش بیت الحزن گردیده بود

چـــــــــــــــونکه می بردند جسم مجتبی سوی بقیع

                                          تــــــــــــــیر دشمن زیب تابوت و کفن گردیده بود

                                                                                             [حسان]

از تاب رفت و طشت طلب کرد و ناله کرد

                                               آن   طشت  را  ز خون  جگر باغ لاله کرد

خونی که خورد در همه  عمر  گلو  بریخت

                                              خود  را  تهی  ز  خون  دل  چند  ساله  کرد

زینب  درید  معجزه  و  آه  از  جـگر   کشید

                                             کلثوم  زد  بــه  سینه  و  از  درد   ناله   کرد

                                                                                    [وصال شیراز]

بـــــــه کام مجتبی زهر جفا شد                 برایش نوحه گر خیر الـــنساء شد

دوبـــــــــــاره ماتم دیگر بپا شد                 زمین   و  آسمان  ماتم ســـرا شد

به کامـش چون شد زهر هلاهل                 فتادش  آتش  سوزنده   بـــر   دل

بـــــــگفتا سوی من سیل بلا شد                 به   کام   مجتبی   زهـــر جفا شد

حسینم، زینبم روز جدائی است                  مرا ظاهر کنون حکم خدائی است

کـــــــــه بر من جفا از آشنا شد                  به کام  مجتبی  زهر   جـــفا   شد

زمین کـــــــــــــــربلا آمد بیادم                  به    فکر   غربت  و دردت فتادم

بــــــــــرادر محنت بی انتها شد                 به   کام    مجتبی   زهر  جفا  شد

بـــــیایید  ای  عـــــزیزانم بیائید                 دمی     هم     دیدن     من  نمائید

هــــــــمی دانم دردم بی دوا شد                  به کام   مجتبی   زهر   جفا   شد

غربت آن است که فردی مظلوم             شود از کینه خمصش مسموم

غربت آن است که بعد از مردن                 آتــــــــــــش تیر ببارد به بدن

تـــــــــــیر بارید ز بس بر بدنت                بـــــــدنت گشته یکی با کفنت

آتـــــــــــش تیر چو افروخته شد             کفن  و جسم به هم دوخته شد

مــــن   دلــــخسته   غــــریب   وطـــــــنم

                                             پـــــــــــاره   قــــلب   پیمبر   حـــــــــسنم

نـــــــگذارید    بـــــــفهمد    زیـــــــــــنب

                                              کــــــــه چـــــــــرا غرق به خون شد کفنم

تــــــــــیرها را بکشید از بدن و از تابوت

                                              تــــــــا  ز تـــــابوت همانا بدن آید بیرون

نـــــــــــگذارید که زینب برود سوی بقیع

                                              تــــرسم از غصه روانش ز تن آید بیرون

هــــر که از اب کند رفع عطش در عجبم

                                              این چه آبی است که بنمود چنین تشنه ترم

جـــــــــــگرم پاره ز زهر و بدنم پاره تیر

                                               ارمـــــغانی است که من در بر مادر ببرم

کــــــــــاش چون فاطمه شب شوم تا نشود

                                                تـــــیر  بــــــاران بدنم پیش دو چشم پسرم

مرغ دل ما گشته گرفتار بقیع                         قــــربان بقیع و اشک زوار بقیع

شـبها که در بقیع را می بندند                    من گـریه کنم به پشت دیوار بقیع