هر
شب خونه ی یکی از بچه هاش می رفت، امشب اومد خونه ی دخترش، میگه بابام از
غروب، بی قرار بود؛ هی می رفت تو صحن حیاط، آسمون رو نگاه میکرد، نمازش رو
خوند، سفره براش پهن کردن، بابام پیر شده، دیگه گفتم نان جو نذارم، یه
مقدار شیر براش گذاشتم، بابامه باید پذیرایی کنم، مقداری نمک هم گذاشتم،
دیدم بابام سر سفره، داره گریه میکنه، دعا خوند بعد یه نگاهی به صورت من
کرد، زینب جان تا حالا کی دیدی، بابات سر سفره ای بنشینه، دو تا غذا باشه
یا به زبان دیگه دو خورشت، گفتم:چشم بابا فقط گریه نکن، اینقدر رفتی تو
حیاط رفتی اومدی، گفتی: انا لله و انا الیه راجعون، بابا منو داغونم کردی،
دست بردم نمک رو بردارم، یه وقت دستم رو آروم گرفت، گفت:جان بابا اون شیر
رو بردار، امشب یه حرف داریم با آقامون، آقا جان شیری که دختر آورد نخوردی،
ولی شیری که چند شب دیگه، بچه های یتیم می آرن، می خوری، باشه، دل شکستن
هنر نمی باشد، دیدم چند لقمه با نمک غذا رو خورد، سفره رو جمع کن، چشم
بابا، مگه میخوابه، کسی که میخواد بره زهرا رو ببینه، مگه میخوابه، کسی که
میخواد ملاقات خدا بره، مگه میخوابه، بذارید یه ذره از زبون زینب بگم:
از چه مهمان محاسن پیر من بابای من
هرکجا که حرف هجران است با من می زنی
یا مگو چیزی و یا گیسو پریشان می کنم
بعد عمری آمدی و حرف رفتن می زنی
بعد عمری من فقط یکبار بر تو رو زدم
کم بگو ، دست از سرم بردار زینب جان برو
تو با دخترت این جوری حرف نمی زدی، چی شده بابا؟ هی میگی دست از سرم بردار
می روی، باشد برو در خانه ی من هم نمان
خب به جای رفتن مسجد به نخلستان برو
بابا مسجد نرو، برو نخلستان، مگه نمی خوای مناجات کنی.
حیف جای مادرم خالی است ورنه ای پدر
شک ندارم راه مسجد رفتنت را می گرفت
یه بار این طوری کرده دیگه، مگه ندید داشت می بردنش، گفت:فضه کاری نداشته باش، تو بچه رو جمع کن من رفتم.
چادرش را بر کمر می بست و بین کوچه ها
پا برهنه می دوید و دامنت را می گرفت
مادر کجایی بیایی یه بار دیگه، دست به کمر بندش ببری
حیف جای مادرم خالی است ورنه ای پدر
گیسویش را بر زمین می ریخت پیش پای تو
ناله از دل می کشید و باز مثل پشت در
استخوانش را سپر می کرد امشب جای تو
مادرم زهراست من هم دختر این مادرم
گر دهی اذنم فدایت دست و پهلو می کنم
حرمت گیسوی من مانند موی او بود
کوفه را من زیر و رو با نام گیسو می کنم
نذر کردی گوئیا رویت ببینم لاله گون
رحم کن کن بر دخترت امشب بیا مسجد نرو
هست در یادم هنوز آن صورت سرخ وکبود
ای قتیل مادر زینب بیا مسجد نرو
ای غریب کوچه ها ، ای حیدر بی فاطمه
مادرم زهرا برای تو همیشه کوه بود
در بین کوچه، بین چهل نفر آن روز هم
مادرم از پا نمی افتاد اگر قنفذ نبود
