روضه

ز بام کوفه می کنم تو را نظاره یا حسین!
تو هم مرا نظاره کن به یک اشاره یا حسین!

سرو به خون نشسته ام، زائر دست بسته ام
سلام می فرستمت از لب پاره یا حسین!

لحظه به لحظه دم به دم، مرگ دوباره دیده ام
بس که رسیده بر تنم، زخم دوباره یا حسین!

میان خندة عدو بهر تو گریه می کنم
بلکه به اشک دیده ام کنی نظاره یا حسین!

تیر به چلة کمان، کمان به دست حرمله
میا به کوفه رحم کن به شیرخواره یا حسین!

پرده کنار رفته و می نگرم به دخترت
نه معجرش بود به سر، نه گوشواره یا حسین!

هدیة حاجیان بود به مسلخ ولا یکی
مرا بود در این منا دو ماه پاره یا حسین!

به آسمان دیده ام، نظاره کن که دم به دم
در آفتاب ریختم بر تو ستاره یا حسین!

نگه به مکه دوختم چو شمع بر تو سوختم
درون سینه ام شده نفس شراره یا حسین!

کرم کن و به یک نظر به نظم "میثمت" نگر
که کرده سوز او اثر به سنگ خاره یا حسین!

آماده ام؛ برای دلم غم بیاورید

داغی به وسعت همه عالم بیاورید

با روضه های باز، مرا خون جگر کنید

یا چند صفحه از کتاب مُقرّم بیاورید

شکر خدا دوباره سیه پوش ماتمم

اشک مرا دوباره فراهم بیاورید

در سینه ام حسینیه ای دست و پا کنید

تا فرصت است بیرق و پرچم بیاورید

باز این چه شورش است که در خلق عالم است

کم کم خبر ز ماه محرم بیاورید

چادر نماز فاطمه تا خیمه گاه شد

زحمت اگر نبود، مرا هم بیاورید

رضا باقریان

دانلود روضه جواد الائمه علیه السلام- حاج محمود کریمی

زهر اشکی شد و چشمان ترش را سوزاند

سینه ی بی رمق محتضرش را سوزاند

بارها حرمت این شیخ در این شهر شکست

ناله ی بی کسی اش هر سحرش را سوزاند

سالها بود که با روضه ی مادر می سوخت

آنقدر سوخت دلش دور و برش را سوزاند

قاتل مادر او باز سراغش آمد

هیزم آورده و دیوار و درش را سوزاند

باز هم شکر که پهلوی نحیفش نشکست

گرچه لرزیدن طفلان جگرش را سوزاند

پیر مرد است زمین می خورد و می گرید

یاد داغی که دل شعله ورش را سوزاند

حسن لطفی

امام جعفر صادق (ع) : شیعتنا الرحماء بینهم ، الذین اذا خلوا ذکروا الله .

 شیعیان ما با یکدیگر مهربانند ، چون تنها باشند خدا را یاد کنند .

اصول کافی ، ج 3 ، ص 268

غریبه

از دیگران طعنه شنیده   
داغ غریبی را چشیده  
یک عمر بی خوابی کشیده  
دارد عجب شوقی برای دیدن روی شهیده
در شهر محنت زای کوفه
شبگرد خسته پای کوفه
در کوچه ها آوای کوفه
این رهبر تنهای کوفه
رد میشود از خواب شوم بی خیالی های کوفه  

دانلود روضه امیرالمومنین-کریمی

وفات بزرگ بانوی ایثار و صبر و ایمان حضرت خدیجه کبری بر شما تسلیت باد

از درد غربت داشت کوثر گریه می کرد

زهرا به روی قبر مادر گریه میکرد

خاک مزار مادرش را میگرفت و

با دست خود میریخت بر سر گریه میکرد

یاد گذشته یاد آینده برای

این مادر و دختر، پیمبر گریه میکرد

گرم تماشای عزاداری آنها

یک گوشه ای آرام حیدر گریه میکرد

تکرار شد این قِصه اما در دل شب

این بار زینب زار و مضطر گریه میکرد

بر روی قبر مخفی مادر به یاد

آن شعله ها و یاس پرپر گریه میکرد

وقتی که خون تازه از مسمار میریخت

انگار بر حال علی در گریه میکرد

دست خدا را دست بسته میکشیدند

زهرا به مظلومی شوهر گریه میکرد

صیادها با تازیانه حمله کردند

کوچه قفس بود و کبوتر گریه میکرد

یک روز هم زینب به زیر تازیانه

در قتلگه پیش برادر گریه میکرد

وقتی که طفلان بین آتش میدویدند

بر نیزه چشم آب آور گریه میکرد

منبع:http://mashgheheyat.blogfa.com/cat-22.aspx

آهسته گذارید روی تخته تنش را

تا میخ اذّیّت نکند پیرهنش را

اصلاً بگذارید رویِ خاک بماند

زشت است بیارند غلامان بدنش را

این ساق ِبهم ریخته کِتمان شدنی نیست

دیدند روی تخته ی در ، تا شدنش را

این مرد الهی مگر اولاد ندارد

بردند چرا مثل غریبان بدنش را

این مرد نگهبان که حیا هیچ ندارد

بد نیست بگیرد جلوی آن دهنش را

این هفت کفن روضه ی گودال حسین است

ای کاش نیارند برایش کفنش را

نه پیرهنی داشت حسین نه کفنی داشت

مدیون حصیرند مرتب شدنش را

 علی اکبر لطیفیان

منبع:http://mashgheheyat.blogfa.com/

مرد خدا کجا واین همه تحقیر وای من           بزم شراب واین همه تحقیر وای من

هرچند بین ره بدنت را کشید و برد          امادست کثیفش روی زن وبچه ات نخورد

باران نیزه نیزه نصیب تنت نشد                          دست کسی مزاحم پیراهنت نشد

این سینه ات مکان نشست کسی نشد      دیگر سر تو دست به دست کسی نشد

دانلود از لینک اصلی

لینک کمکی دانلود

دانلود روضه امام هادی ع

بوی کربلا داره روضه های ما        مگه یادمون میره خاطرات جبهه ها

دریا دل، با صفا، عاشق، بی ادعا         یک به یک تا خدا  پر میکشیدن

غرق شور نوا محو نور خدا         تا عرش کربلا پر میکشیدن

(از اینجا دانلود کنید)بوی کربلا

دخترم فاطمه با شوق دامنی را که عمه مژگان برایش فرستاده بود پوشید.دامن کوچک چین چین به اندازه یک دختر بچه پنج ساله.

چرخی زد و گفت باید جوراب شلواری هم بپوشم!

من و مادرش نگاهش می کردیم و اصلا حواسمان به زهرا نبود.زهرا خواهر کوچک فاطمه سه ساله است.

بسم الله الرحمن الرحیم

وقتی درختی پیر و بی‌بار شدم، مرا نیز از آسمان به زیر کشیدند تا ستون خانه‌ای یا هیزم خانواده‌ای گردم.
بریدند و تراشیدند و کوبیدند تا آن که از من دری ساختند ساده، اما محکم!
مرا بُردند و در مسجد پیامبرِ خدا استوار کردند.

دری شدم از درهای بهشت. درِ خانه‌ی زهرا و علی! درِ علم، درِ رحمت، درِ مغفرت.

دوباره حس تازگی، روح جوانی، میل جوانه زدن، در من شکفت.

همیشه به تخته‌ای که کشتی نوح شد، به چوبی که عصای موسی گشت، به ستونی که تکیه گاه محمد ص بود، غِبطه می‌خوردم. اما اکنون، خداوند سعادتی نصیبم کرده بود که همه‌ی درختان عالَم در حسرت داشتنش بودند.

رسول خدا چندین مرتبه در روز مقابلم می‌ایستاد و با گفتن
"السلام علیکم یا اهل بیت النبوه"
از اهل خانه اذن دخول می‌گرفت.

و من آن لحظاتی را که هر پنج نفرشان با هم بودند، چه دوست می‌داشتم.

همه جا پر می‌شد از عِطر بهشت، نور خدا.
نه من، که خدا هم آن لحظات را دوست داشت.
چه روزهایی زیبایی!

چه دری از من خوشبخت تر است؟

اما روزهایی رسید که از بودنم پشیمان شدم.

هیزم آوردند و فاطمه را تهدید کردند که اگر در را نگشاید و علی را به ایشان تحویل ندهد، خانه را به آتش خواهند کشاند.

فاطمه به من چسبید و رَساتر از پیش گفت: "به خدا سوگند دست از یاریِ امامم بر نخواهم داشت".
هیزم‌ها را آتش زدند تا مرا در آتش بسوزانند و به اهل خانه برسند.

"فاطمه جان! ای جان پیامبر! کمی از من فاصله بگیر. نکند خدای ناکرده آتشی که به جانم زده اند تو و آن طفلک معصوم را که در شکم داری آزار دهد.

فاطمه جان! ای جان پیامبر! اینگونه به من نچسب. از جانت هراسانم.

فاطمه جان! ای جان پیامبر! جان پیامبر کمی عقب تر برو ...  "

کاش همان روزی که مرا از نخلستان جدا کردند، هیزم تنوری می‌شدم و این روز را نمی‌دیدم. کاش دانه‌ای که از آن ریشه دواندم، پوسیده بود و به بار نمی‌نشست. کاش ...

برگرفته از نوشته خانم زهرا مرادی از سایت

http://www.mohammadivu.org

وصیت کرده بود: على جان! مرا که دفن کردى و روى قبرم را پوشاندى، زود از کنار قبر من نرو، مدتى بایست، این لحظه‏ اى است که من به تو نیاز دارم.

على به دست خودش زهرا را دفن مى‏ کند، با دست خود قبر محبوب را مى‏ پوشاند، خاکها را مى‏ ریزد و زمین را هموار و صاف مى‏کند. لباسهایش همه غبارآلود شده است. گرد و غبارها را از لباسش مى‏پ راکند.

حالا نوبت این است که یک مدتى همین جور بایستد.

فَلَمّا نَفَضَ یَدَهُ مِنْ تُرابِ الْقَبْرِ هاجَ بِهِ الْحُزْنُ ؛

یعنى از کارهایش که فارغ شد یکمرتبه غم و اندوه‏ ها بر قلب على رو آورد.

چه بکند؟ با که حرف بزند؟ درد دل خودش را به که بگوید؟

قبر پیغمبر نزدیک است. کسى بهتر از پیغمبر نیست. رو مى‏کند به قبر مقدس پیغمبر:

السَّلامُ عَلَیْکَ یا رَسولَ اللَّهِ عَنّى وَ عَنِ ابْنَتِکَ النّازِلَةِ فى جِوارِکَ وَ السَّریعَةِ اللِّحاقِ بِکَ، قَلَّ یا رَسولَ اللَّهِ عَنْ صَفِیَّتِکَ صَبْرى

یا رسول اللَّه! هم از طرف خودم و هم از طرف دخترت زهرا به شما سلام عرض مى‏کنم، حال على را اگر مى‏پرسید صبر على بسیار اندک شده است.

وَ سَتُنَبِّئُکَ ابْنَتُکَ بِتَضافُرِ امَّتِکَ عَلى‏ هَضْمِها

یا رسول اللَّه! عن قریب دخترت به تو خواهد گفت که امت تو بعد از تو با او چه رفتارى کردند.

(مجموعه ‏آثاراستادشهیدمطهرى ج‏22 468- 467)

یا امیرالمومنین روحی فداک             آسمان را دفن کردی زیر خاک

آه را در دل نهان کردی چرا                  ماه را در گل نهان کردی چرا

یا علی جان تربت زهرا کجاست؟               یادگار غربت زهراکجاست

بسم الله الرحمن الرحیم

مى گویى هیچ کس جرأت نداشت به خانه على (ع) حمله کند، زیرا اگر کسى مى خواست این کار را بکند، قبیله قریش به یارى على (ع) مى آمدند و او را یارى مى کردند، این سخن توست:

«قریش بزرگ ترین و قوى ترین قبیله در عربستان به حساب مى آمد و در درون قریش، بنى هاشم قوى ترین قوم بشمار مى آمد، به طورى که همه، برترى آن را پذیرفته بودند. عموزاده هاى این تیره، بنى امیه بودند که بعضى اوقات با بنى هاشم رقابت مى نمودند، امّا اگر پاى کسى دیگر به میان مى آمد این دو فوراً با هم یکى مى شدند».

تو از قبیله قریش سخن گفتى، اکنون من از تو سؤال مى کنم آیا تو از کینه عرب جاهلى چیزى شنیده اى؟ آیا مى دانى که قبیله قریش، کینه على(ع) به دل داشتند؟

حتماً شنیده اى که جنگ بدر و اُحد و احزاب را همین قریش به راه انداختند. در این جنگ ها، این شمشیر على(ع) بود که به یارى اسلام آمد. اگر شجاعت و فداکارى او نبود، کفّارِ قریش، اسلام را از بین برده بودند.

آرى! در آن جنگ ها، على (ع) بدون هیچ واهمه اى، به جنگ کفّار قریش مى رفت و آنان را به خاک و خون مى انداخت. بسیارى از خانواده هاى قریش، یکى از افرادشان به دست على (ع) کشته شده بود!

آیا قریش مى توانست کینه على (ع) را به دل نگیرد؟ آنان چگونه مى توانستند خون عزیزان خود را فراموش کنند؟

در سال هشتم هجرى مکّه فتح شد و کفّار قبیله قریش، مسلمان شدند، امّا آنان کینه على (ع) را از یاد نبردند.

وقتى پیامبر از دنیا رفت، کینه هایى که در دل ها بود، بار دیگر زنده شد، آن ها وقتى دیدند ابوبکر به خلافت رسید، خوشحال شدند و بعضى از آنان حتّى عُمَر را در هجوم به خانه فاطمه (س) یارى کردند.

خالد بن ولید از خاندان قریش بود، پدرِ او به دست على (ع) کشته شده بود. خالد بن ولید در روز هجوم به خانه فاطمه (س)، همراه عُمَر بود و او را یارى کرد.[1] (کتاب سلیم بن قیس، ص 387)

                                                                                                                                                   * * *

 من از سخن تو تعجّب مى کنم، تو مى گویى اگر کسى مى خواست به خانه فاطمه (س) هجوم برد، قریش به میدان مى آمد و مانع این کار مى شد، گویا تو کتاب هاى خودتان را هم نخوانده اى. این سخن على(ع) را علامه دِینَوَرى و دانشمندان دیگر نقل کرده اند، ببین که على (ع) چگونه با خداى خود سخن مى گوید:

«بار خدایا! براى پیروزى بر قریش از تو یارى مى خواهم که امروز آنان پیوند خویشاوندى خود با من را بریده اند و کار مرا دگرگون ساخته اند. خدایا! امروز قریش علیه من متحّد شده اند، من به اطراف خود نگاه مى کنم، هیچ کس جز خانواده ام همراه من نیست، هیچ یار و یاورى ندارم که مرا یارى کند».[2] (الإمامة والسیاسة، ج 1، ص 134، و راجع الغارات، ج 1، ص 308؛ و  نهج البلاغة، ج 2، ص 85؛ و التعجّب للکراجکی، ص 69، مناقب آل أبی طالب، ج 2، ص 48، بحار الأنوار ج 29، ص 605 و 607، شرح نهج البلاغة، ج 4، ص 104)

این سخن على(ع) است که از دل تاریخ به گوش مى رسد، على(ع) از بى وفایى قریش سخن مى گوید!

کاش قریش فقط بى وفا بود و فقط سکوت مى کرد، افسوس که قبیله قریش علیه على متحّد شدند، آنان دشمن على (ع) را یارى کردند.

                                                                                                                                                   * * *

وقتى مردم با ابوبکر بیعت کردند، ابوسفیان نزد على(ع) آمد و چنین گفت:

«اى على! دستت را بده تا با تو بیعت کنم».[3] (الامامة و السیاسة، ج 1، ص 30؛ و راجع الاحتجاج، ج 1، ص 207، ح 38؛ و کنز العمّال، ج 5، ص 654؛ و تاریخ طبری، ج 2، ص 450)

این کار ابوسفیان خیلى عجیب بود، ابوسفیان کسى بود که براى کشتن پیامبر، جنگ بدر و اُحد را به راه انداخت. على(ع) مى دانست که ابوسفیان به دنبال بهانه اى است تا میان مسلمانان اختلاف بیاندازد.

على(ع) به ابوسفیان گفت:

«اى ابوسفیان! تو از این سخنان خود قصدى جز مکر و حیله ندارى».[4] (بحار الانوار، ج 22، ص 520)

ابوسفیان وقتى این سخن را شنید از آنجا دور شد. آرى! ابوسفیان پیش خود نقشه کشیده بود تا آن روز انتقام خود را از اسلام بگیرد، او که شمشیر زدن و شجاعت على(ع) در جنگ ها را دیده بود، خیال مى کرد که على(ع) شمشیر به دست خواهد گرفت و به جنگ این مردم خواهد رفت و جنگ داخلى در مدینه روى خواهد داد، امّا ابوسفیان نمى دانست که على(ع)، این گونه امید او را نا امید خواهد کرد.[5]

مى گویى که ابوسفیان آن روز مى خواست على (ع) را یارى کند و با على متحّد شود، تو خیال کرده اى که بنى امیّه واقعاً مى خواستند با بنى هاشم، متحّد شوند، امّا اگر واقعاً هدف ابوسفیان کمک به على (ع) بود، پس چرا ساعتى بعد با ابوبکر بیعت کرد، البتّه وقتى به او وعده اى بزرگ دادند!

وقتى ابوبکر را به مسجد پیامبر بردند تا به عنوان خلیفه نماز بخواند، عُمَر نگاه کرد دید که ابوسفیان با عدّه اى از بنى امیّه در گوشه اى نشسته اند. یک نفر این پیام را براى ابوسفیان برد: «به تو قول مى دهیم که فرزندت، معاویه را در حکومت خود شریک کنیم».

ابوسفیان لبخند زد و گفت: «آرى!، ابوبکر چه خوب خلیفه اى است که صله رحم نمود و حقّ ما را ادا کرد». بعد از آن، ابوسفیان و بنى اُمیّه با خلیفه بیعت کردند. با بیعت ابوسفیان و بنى امیه دیگر خلافت ابوبکر محکم تر مى شود.[6] (تاریخ طبری، ج 2، ص 449؛ و اعیان الشیعة، ج 1، ص 430)

فراموش نکن که ماجراى هجوم به خانه فاطمه (ع)، یک هفته بعد از بیعت ابوسفیان با ابوبکر روى داد. عُمَر و ابوبکر مطمئن شدند قریش (و مخصوصاً بنى امیّه که شاخه مهمّى از قریش بودند) از آنان حمایت مى کند. آن ها بعد از آن براى هجوم به خانه فاطمه (س) برنامه ریزى کردند.

ابوسفیان به همه برنامه هاى ابوبکر راضى بود و هیچ اعتراضى نکرد، زیرا مى دانست در مقابل این سکوت، پسرش معاویه در این حکومت سهم خواهد داشت. آرى! عُمَر هم به قول خود وفا کرد و وقتى به خلافت رسید، حکومت شام را دربست به معاویه بخشید!

بنى امیه در مقابل هجوم حکومت به خانه فاطمه (ع) سکوت کرد تا بتواند سهم بزرگى از این حکومت را از آن خود نماید. عُمَر به خانه فاطمه (س) هجوم برد، امّا قبل از آن، حقّ سکوت خوبى به قبیله قریش و خصوصاً بنى امیّه داد. این راز عدم اعتراض قریش است.

برگرفته از کتاب "روشنی  مهتاب"

دارد زمان آمدنت دیر میشود

دارد جوان سینه زنت پیر میشود

تاثیر گریه های غریبانه شماست

دنیا غروب جمعه چه دلگیر میشود

دانلود نماهنگ انتظار

به همراه قسمتی از سخنرانی حاج آقا پناهیان

بسم الله الرحمن الرحیم

امام هادی(ع) فرمودند:

من کان علی بینة من ربه هانت علیه مصائب الدنیا و لو قرض و نشر    

هر که بر طریق خداپرستی محکم و استوار باشد ، مصائب دنیا بر وی سبک آید ، گر چه تکه تکه و پخش شود .

تحف العقول ، ص 511

حالت های مختلف انسانها در اینکه مشکلات چقدر آنها را آزار دهد تاثیر دارد. یعنی یک مشکل و مصیبت معین بر روی دو نفر با حالت های مختلف تاثیرات متفاوت دارد و تحمل آن برای برخی آسان تر خواهد بود. اما بر بینه بودن که نتیجه اش آسان شدن تحمل مصائب است به چه معناست؟

با توجه به سایر احادیث میتوان گفت بربینه بودن به معنای یقین داشتن است.

اما سوال این است که یقین به چه چیزی است.مصادیق مختلفی میتوان برای این یقین برشمرد.

1) اینکه یقین داشته باشیم خداوند در صبر بر این سختی ها و مصائب به ما اجر می دهد

2) اینکه یقین داشته باشیم دنیا محل گذر و امتحان است نه دار قرار وآرامش و هر حادثه ای امتحانی برای ماست.

3) اینکه یقین داشته باشیم بلاها باعث پاک شدن گناهان و کفاره آنهاست ویا باعث بالارفتن رتبه معنوی می شود.

4) اینکه یقین داشته باشیم به نعمت های بهشت و عذاب های سخت جهنم.

5)اینکه یقین داشته باشیم نظام جهان نظامی حکیمانه است وهیچ حادثه ای از محدوه وید قدرت خدا خارج نیست و.......

از خدا میخواهم که ما را از صاحبان یقین قرار دهد.

تمام عاشقانه ها فدای یک نگاه تو

که عشق عشق میکند فدا شود به پای تو

تو از همیشه آمدی به گاه گاه چشم من

نصیب کوچه مان نشد عبور گاه گاه تو

دانلودکلیپ انتظار بسیار زیبا

بمیرید بمیرید در این عشق بمیرید

در این عشق چو مردید همه روح پذیرید

بمیرید بمیرید وزین مرگ مترسید

کز این خاک برآیید سماوات بگیرید

بمیرید بمیرید وزین نفس ببرید

که این نفس چو بندست و شما همچو اسیرید

یکی تیشه بگیرید پی حفره زندان

چو زندان بشکستید همه شاه و امیرید

بمیرید بمیرید به پیش شه زیبا

بر شاه چو مردید همه شاه و شهیرید

بمیرید بمیرید وزین ابر برآیید

چو زین ابر برآیید همه بدر منیرید

خموشید خموشید خموشی دم مرگست

هم از زندگی است اینک زخاموش نفیرید