روضه

زینب چو دید پیکری اندر میان خون

چون آسمان که زخم تن از انجمش فزون

بی حد جراحتی،نتوان گفتنش که چند

پامال پیکری،نتوان دیدنش که چون

خنجر در او نشسته چو شهپر که در هما

پیکان از او دمیده چو مژگان که از جفون

گفت این به خون تپیده نباشد حسین من

این نیست آن که در بر من بود تا کنون

یک دم فزون نرفت که رفت از کنار من

این زخمها به پیکر او چون رسید،چون؟

گر این حسین،قامت او از چه بر زمین؟

ور این حسین،رایت او از چه سرنگون؟

گر این حسین من،سر او از چه بر سنان؟

ور این حسین من،تن او از چه غرق خون؟

یا خواب بوده ام من و گمگشته است راه

یا خواب بوده آن که مرا بوده رهنمون

بند دوم از ترکیب بند

چون کرد با برادر خود قصه را تمام

روبرو مدینه کرد که ای سید انام

این شاه سر جدا شده از تن حسین توست

این سینه چاک ناوک دشمن حسین توست

این نور نخل طور تجلی که شد از او

کرب و بلا چو وادی ایمن حسین توست

این لاله گون قبای که جبریل از غمش

شال عزا فکنده به گردن حسین توست

این جسم پاره پاره که زهرا به ماتمش

صد پاره جامه ساخته بر تن حسین توست

این شمع جان گداز که اندر مصیبتش

از آه شعله ها شده روشن حسین توست

این پیکر کشیده به خون کز برای او

خون ها ز دیده رفته به دامن حسین توست

این طایر حرم که ز پیکان شست کین

در خاک و خون نموده نشیمن حسین توست