روضه

جناب سید محمود ده سرخی در پاورقی کتاب خود به نام رمز المصیبة می نگارد :

در اینکه در خرابه شام طفلی از امام از دنیا رفته ظاهرا حرفی نیست فقط اختلاف در اسم اوست. بعد از قول جناب فلسفی نگارنده کتاب رقیه (علیها سلام) می نویسد علی المشهور نام آن دختر رقیه است. چون او حدود بیست کتاب را مشاهده کرده که نام او را رقیه آورده اند.

در کتاب کشف الغمه از کمال الدین طلحه روایت است که :

فرزندان حضرت سیدالشهدا (علیه السلام) ده تن می باشند که شش نفر پسر و چهار دخترند

پسران عبارتند از :

1- علی اکبر (علیه السلام) که پسر بزرگ امام محسوب می شد و در روز عاشورا در کربلا شهید شد

2- دوم علی اوسط یعنی امام سجاد (علیه السلام) که در روز عاشورا بیمار بودند و توان یاری پدر را نداشتند و نسل امامان معصوم از آن حضرت است

3- علی اصغر رضیع (علیه السلام)  که در روز عاشورا به تیر حرمله (لعنة الله) در آغوش پدر بزرگوارش شهید شد

4- محمد

5- عبد الله که بنا یه روایتی او هم در کربلا شهید شد

6- جعفر

اما دختران عبارتند از :

1- زینب (علیها سلام) که دختر بزرگ آن حضرت است

2- سکینه (سلام الله علیها)

3- فاطمه (سلام الله علیها) و چهارمی را نام نبرده است.

کتاب مطالب السوال : ایشان در باب مناقب آل رسول فرزندان امام حسین را ده تن نام می برد شش پسر و چهار دختر اما دختر چهارم نامش را نمی آورد.

محمد مهدی مازندرانی در معالی السبطین اامامین الحسن و الحسین :

ان نساء اهل بیت النبوة اخفین علی الاطفال شهادة ابائهم و ...

یعنی زنان خاندان رسالت شهادت پدران را از اطفال مخفی می نمودند و به آنها می گفتند که پدرتان به سفر رفته ... در میان خرد سالان دختر چهار ساله امام حسین (علیه السلام) حضور داشت او در یکی از شبهای اسارت از خواب بر خواسته می پرسید پدر م کجاست ... (تا آنجا که نقل می کند) سر آن حضرت را برای آن دختر بردند و در دامان او نهادند و ... او در شام چشم از جهان فرو بست.

و جناب مازندرانی (مذکور) از جناب سید محمد علی شاه عبد العظیمی صاحب کتاب ایقاد و از کتاب منتخب طریحی نقل می کند :

انه کانت للحسین بنت صغیره یحبها و تحبه و قیل کانت تسمی رقیه و ...

یعنی دختر خرد سالی داست به نام رقیه (سلام الله علیها) که او را بسیار دوست می داشت و دختر نیز پدر را بسیار دوست داشت این دختر در جمع اسیران شام بود و شب و روز در فراق پدر می گریست. زنان حرم به او می گفتند پدرت در سفر است.

رقیه شبی پدر را در خواب دید و چون بیدار شد به شدت بی تابی می کرد و می گفت : پدرم نور چشمم را بیاورید. زنان خاندان رسالت می کوشیدند او را آرام کنند اما نتیجه بر عکس بود و گریه و بی تابی او فزونی می گرفت ، آنسان که اندوه اهل بیت امام حسین (علیه السلام) جوشش گرفت و آنان هم می گریستند و بر گونه خود سیلی می زدند و خاک غم بر سر می افشاندند و گیسو پریشان می کردند و فغان از آنان به آسمان بر خواست.

یزید (لعنه الله علیه) با شنیدن صدای ناله اسیران علت را جویا شد ، به او گفتند : دختر خردسال امام حسین پدر را در خواب دیده و بیدار شده و اینک او را می طلبد و بر او زاری می کند.

یزید لعنه الله گفت : سر پدر را نزد او ببرید تا بدان آرامش یابد.

آنان نیز سر مبارک حضرت را در طبقی که با پارچه ای پوشانده شده بود برای آن دختر بردند. او گفت : این چیست؟ من پدرم را خواستم نه خوراک

به او گفتند : پدرت در این طبق است

حضرت رقیه (سلام الله علیها) پارچه را از روی طبق برداشت و سر را گرفته و به سینه خویش چسباند و آن را مخاطب قرار داد و گفت : ای پدر چه کسی چهره تو را به خون سرت خظاب کرد؟ ای پدر چه کسی ...

عبد الوهاب بن احمد شافعی مصری مشهور به شعرانی در کتاب المنن باب دهم این چنین می نگارد : نزدیک مسجد جامع دمشق بقعه و مرقدی و جود دارد که به مرقد حضرت رقیه (سلام الله علیها) دختر امام حسین (علیه السلام) معروف است و به روی سنگی واقع در درگاه این مرقد چنین نوشته شده : هذا البیت بقعة شرفت بآل نبی (صلی الله علیه و اله وسلم) و بنت الحسین الشهید رقیه علیها سلام

یعنی این خانه مکانی است که به ورود آل پیامبر (صلی الله علیه و اله وسلم) و دختر امام حسین (علیه السلام) حضرت رقیه (سلام الله علیها) شرافت یافت.

و در منتخب التواریخ آمده است دختری در خرابه شام از دنیا رفته است که شاید اسم شریفش رقیه و از دختران خود سید الشهدا (علیه السلام) باشد زیرا مزاری که در خرابه شام است منسوب به این مخدره و معروف است به مزار رقیه بنت الحسین (علیه السلام)

در کهن ترین منابعی که به وجود آن حضرت با نام رقیه اشاره شده قصیده سف بن عمیره نخعی از اصحاب امام جعفر صادق (علیه السلام) و امام موسی کاظم (علیه السلام) است که مضمون آن چنین است :

و سکینة عنها السکینة فارقت                       لما ابتدیت بفرقة تغیر

و رقیة رق الحسود لضعفها                        و غدا لیعذرها الذی لم یعذر ...

در آن هنگام سکینه آرامش و قرار خود را از دست داد و رقیه که حتی حسودان بر ضعف و ناتوانی او دل می سوزاندند و آنان که بی تابی را بر کسی نمی پسندیدند بر او خرده نگرفتند ...

علماء بزرگ علم رجال همانند : علامه حلی ، علامه مجلسی ، نجاشی ، شیخ فخر الدین طریحی ، ابن داوود ، شیخ طوسی ، ابن ندیم ، سید بحر العلوم ، جناب سیف بن عمیره را از راویان برجسته و مشهور و از مشایخ بزرگ شیعه که فقه را از ائمه معصومین روایت کرده اند نگاشته اند و موثق بودن آن بزرگوار (سیف بن عمیره) را تایید نموده اند. وی از راویان زیارت عاشورا به نقل از امام باقر (علیه السلام) است.

ابی مخنف در وداع امام حسین (علیه السلام) با اهل بیتش می نویسد : ثم نادی یا ام کلثوم و یا زینب و یا سکینه و یا رقیه و یا عاتکه و یا صفیه علیکن منی السلام ...

یعنی آنگاه ندا داد : ای ام کلثوم و ای زینب و ای سکینه و ای رقیه و ای عاتکه و ای صفیه بر شما باد از من سلام ...

در کتاب احقاق الحق ج 11 ص 633 به نقل از ینابیع الموده آمده : ... ثم نادی یا ام کلثوم و یا سکینه و یا رقیه . یا عاتکه ...

و نیز طبری در کتاب نفیس خود به نام کامل بهایی می نویسد :

زنان خاندان رسالت در حال اسیری حال مردانی را که در کربلا شهید شده بودند بر پسران و دختران ایشان پوشیده می داشتند و هر کودکی را وعده می دادند که پدر تو به سفر رفته است تا ایشان را به خانه یزید (لعنة الله) آوردند. دخترکی بود چهار ساله شبی از خواب بیدار شد و با پریشانی گفت پدرم حسین کجاست؟ ... ماموران سر پدر را برای آو آوردند و در کنار آن دختر چهار ساله قرار دادند. پرسید این چیست؟ گفتند : سر پدر توست آن دختر بترسید و فریاد برآورد و رنجور شد و طی چند روز جان به حق تسلیم کرد.

در کتاب جامع گرانقدر دائرة المعارف شیعه آمده است ولادت دختر سیدالشهدا ابی عبد الله الحسین (علیه السلام) در مدینه رخ داد او در سن سه سالگی و به روایت بعضی تا هفت سالگی همراه پدرش سیدالشهدا (علیه السلام) در محرم 61 قمری وارد کربلا گشت. وی از قهرمانان تداوم نهضت جانسوز حسینی است و ...

مرحوم شیخ عباس قمی ره در منتهی الامال بعد جریان آوردن سر مقدس حضرت ابی عبد الله (علیه السلام) به خرابه و شهادت آن معصومه را نقل می کند و می فرماید : بعضی این خرابه را به وجه ابسط (به بور مفصل) نقل کرده اند و مضمونش را یکی از اعاظم به نظم در آورده و من در این مقام به همان شعر اکتفا می کنم.

بعد این شعر را نقل می فرماید :

یکی نو غنچه ای از باغ زهرا         بجست از خواب نوشین بلبل آسا ...

این شعر 35 بیت دارد.

صاحب فواده الحسینیه می نویسد : هنگامی که مخدرات به اذن حضرت زینب (علیه السلام) در میان کشتگان متفرق شدند هر زنی رفت بر بالین جوان خود نشست. امام (علیه السلام) دخترکی داشت فاطمه نام صغیره سه ساله و ...

حاج میرزا هاشم خراسانی در منتخب التواریخ می نویسد :عالم جلیل القدر شیخ محمد علی شامی که از علما و محصلین نجف اشرف است به حقیر فرمود :

جدامی بدون واسطه از جناب آقای سید ابراهیم دمشقی (اجدامی در مورد سید ابراهیم دمشقی می فرمود : نسبتش به سید مرتضی علم الهدی منتهی می شود و سنش بالغ بر نود سال بود و از محترمین معتمدین در بین مردم بود) نقل می کند : که ایشان سه دختر داشت و پسری نداشت شبی در خواب دختر بزرگش حضرت رقیه بنت الحسین (علیهما السلام) را دید که به او فرمود : به پدرت بگو به والی بگوید که میان قبر و لحد من آب جمع شده است که مرا آزار می دهد بیاید قبر و لحد من را تعمیر کند. سید از ترس مخالفین (نسبت به مقام شامخ آن معصومه) ترتیب اثر نداد شب دوم دختر دوم سید همین خواب را دید و به پدر عرض کرد. باز هم سید ترتیب اثر نداد. شب سوم دختر کوچک سید این خواب را دید. اما باز هم پدر ترتیب اثر نداد. شب چهارم خود سید حضرت رقیه خاتون (علیها السلام) را در خواب دید که به طریق عتاب فرمود : چرا والی را خبر نکردی؟

هنگام صبح ، سید نزد والی شام رفت و خوابش را برای او تعریف کرد. والی امر کرد علما و صلحای شام از اهل سنت و شیعه غسل کنند و لباسهای نظیف بپوشند ، آنگاه قفل درب حرم مطهر به دست هر کس باز شد همان شخص قبر مطهر را باز کند و بدن مطهر آن حضرت را بیرون بیاورد تا قبر را تعمیر کنند. وقتی چنین کردند قفل به دست هیچ کس باز نشد الا سید ابراهیم و وقتی وارد حرم شدند هر کس کلنگ به قبر مطهر می زد اثری در زمین نمی کرد الا سید ابراهیم . ایشان هم حرم را خلوت کرده و لحد مقدس را شکافتند دیدند بدن مقدس آن مخدره میان لحد قرار دارد و در لحد آب قرار دارد سید بدن مطهر حضرت را برداشت و مدت سه روز روی زانوی خود نگاه داشت و پیوسته گریه می کرد و فقط اوقات نماز که می شد سید بدن مطهر را روی مکان نظیفی می گذاشت و بعد از فراقت از نماز دوباره بدن را روی زانو قرار می داد تا آنکه لحد آن بانو را از اساس تعمیر کردند و سید بدن آن مخدره را دفن نمود و از اعجاز آن حضرت آنکه سید در طول این سه شبانه روز حاجتی به غذا و آب و تجدید وضو پیدا نکرد

سید موقع دفن آن مخدره دعا کرد که خداوند به او پسری عطا نماید و این در حالی بود که نود سال از سنش می گذشت. پس دعایش مستجاب شد و خداوند به او پسری عنایت فرمود که نامش را مصطفی نهاد بعد از این جریان والی این قضیه را برای سلطان عبدالمجید نوشت ، او هم تولیت زینبیه و مرقد مطهر حضرت رقیه و مرقد حضرت ام کلثوم و سکینه خاتون را به سید واگذار نمود و هم اکنون جناب آقای حاج سید عباس پسر آقا سید مصطفی پسر سید ابراهیم کتصدی تولیت این اماکن مقدسه می باشد . نقل کرده اند که این داستان حدود سال 1280 اتفاق افتاده باشد.

در تمام مقاتل صحبت از دختر کوچکی از فرزندان امام حسین (علیه السلام) به میان آمده بعضی در وداع آخر بعضی در خرابه یا دوران اسارت و ... در این بین بعضی به نام مبارک وی شاره کرده اند و بعضی در نام وی مردد بوده اند و بعضی اصلا متعرض نام آن بانو نشده اند. اما این دختر کیست و نام او چیست؟

از وجود مقدس امام حسین (علیه السلام) در روز عاشورا سه دختر حضور داشتند یکی از آنها فاطمه نام داشت که در آن زمان رشیده بود و همسر حضرت حسن بن الحسن المجتبی (علیه السلام) بود او همان شخصیتی است که امام حسین (علیه السلام) وصیت نامه خود را به او داد تا به امام سجاد (علیه السلام) بدهد و در این مورد از امام باقر (علیه السلام) روایت شده که چون هنگام شهادت امام حسین (علیه السلام) رسید دختر بزرگ خود فاطمه را طلبید و نامه ای پیچید و وصیت خود را به او داد و بعد از شفای امام سجاد (علیه السلام)  از بیماری فاطمه بنت الحسین (علیه السلام) نامه را به او تسلیم نمود.

دختر دیگر حضرت جناب سکینه بنت الحسین (علیه السلام) بود و این حضرت سیدالشهدا (علیه السلام) به وی لقب خیر النساء را دادند گمان می رود که وی رشیده بوده است که بسیاری از روایات دال بر همین مطلب است و بعضی نقل کرده اند که ایشان هم در روز عاشورا دارای همسر بوده اند.

و فقط یک دختر باقی می ماند که در صغیره بودنش شکی نیست و آن جناب بی بی دو عالم حضرت رقیه (سلام الله علیها) می باشد.